اصل لزوم یا الزامی بودن قراردادها یکی از اصولی است که در دنیای امروزه مورد قبول نظام های حقوقی است. به موجب این اصل پس از انعقاد قرارداد، هیچ یک از طرفین قرارداد حق بر هم زدن آن را ندارند و ملزم به اجرای تعهدات خویش می باشند و در صورت عدم اجرای تعهدات خویش، به محض اثبات عدم انجام تعهد و ورود ضرر، مسئول جبران خسارت وارده خواهند بود. با این وجود در قوانین اغلب کشورها قوانین و مقرارتی پیش بینی شده است که در صورت بروز برخی حوادث، متعهد در صورت عدم اجرای تعهد از مسئولیت معاف باشد و از آن تحت عنوان "معاذیر قراردادی" نام می برند.

یکی از این معاذیر قراردادی که باعث سقوط قرارداد و تعهد، و به دنبال آن از بین رفتن مسئولیت می­گردد دکتر فراستریشن یا عقیم شدن قرارداد می باشد. فراستریشن یا عقیم شدن قرارداد به این معناست که هر گاه حادثه ای خارجی ( یعنی غیر قابل منتسب به متعهد) غیر قابل پیش بینی و غیر قابل اجتناب و دفع، مانع اجرای تعهد شود، باعث از بین رفتن قرارداد می گردد، البته در صورتی که مانع دائمی و همیشگی باشد.

عقیم شدن قرارداد به عنوان یک عذر قراردادی با اینکه موضوع مهمی در حقوق کشورهاست اما در کشور ما آن چنان مورد توجه قرار نگرفته است.